Ο καταλληλότερος ψεύτης
Ουτε στα παιδια δε μπορουν να ειναι συνεπεις οι τρισάθλιοι:
*Είμαι 14 χρόνων, μαθήτρια της Γ' Γυμνασίου και "δυστυχώς" αριστούχος, όπως πολλά άλλα παιδιά. Στην Α' Γυμνασίου, δηλαδή το 2006-07, βγήκα με 20. Δεν σας κρύβω ότι το πάλεψα λίγο, γιατί ήθελα κι εγώ να πάρω τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, που ο πρωθυπουργός είχε τάξει ως δώρο στους μαθητές που αριστεύουν. Εχουν περάσει όμως δύο χρόνια από τότε και ακόμα τίποτα. "Δεν έχουμε ακόμα καμία ενημέρωση... δυστυχώς. Πάντως κάποτε θα δοθούν". Πάρτε μας σε μία εβδομάδα" λένε στη μαμά μου όταν παίρνει τηλέφωνο στο ΥΠΕΠΘ. Είμαι σίγουρη ότι όταν θα μου τον δώσουν θα έχω ξεχάσει γιατί μου τον δίνουν. Ομως να σας πω κάτι: δεν τον θέλω πια. Μου τον πήραν οι γονείς μου, για να μειώσουν την απογοήτευσή μου. Απλώς αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να βρίσκουν αμέσως χρήματα για να καλυφθούν τα χρέη και οι ανάγκες των τραπεζιτών και να μη βρίσκουν αυτά τα λίγα που χρειάζεται για να επιβραβεύσουν και εμάς τους μαθητές που κουραστήκαμε για κάτι. Τι επιβραβεύουν τελικά; Και δεν είναι φυσικά ο υπολογιστής, είναι απλώς αυτή η ηθική ικανοποίηση που θα νιώθαμε. Η αίσθηση ότι δεν θα απαξίωναν τον κόπο μας. Πολύ πιθανόν να μην τους ενδιαφέρουν οι δικές μας αγωνίες, οι απογοητεύσεις μας, η ψυχολογίας μας. Κι επειδή το πάθος μου είναι να σχεδιάζω, εγώ τους ευχαριστώ γιατί μου έδωσαν την ευκαιρία να εμπνευστώ και να φτιάξω ένα σκίτσο, το οποίο και σας στέλνω. Ισως τελικά να μην αξίζει με έναν υπολογιστή να εξαγοράσουν την επιείκειά μας».
Ελενα Παπαδημητρίου
μαθήτρια της Γ' τάξης 2ου Γυμνασίου Αιγίου
*Είμαι 14 χρόνων, μαθήτρια της Γ' Γυμνασίου και "δυστυχώς" αριστούχος, όπως πολλά άλλα παιδιά. Στην Α' Γυμνασίου, δηλαδή το 2006-07, βγήκα με 20. Δεν σας κρύβω ότι το πάλεψα λίγο, γιατί ήθελα κι εγώ να πάρω τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, που ο πρωθυπουργός είχε τάξει ως δώρο στους μαθητές που αριστεύουν. Εχουν περάσει όμως δύο χρόνια από τότε και ακόμα τίποτα. "Δεν έχουμε ακόμα καμία ενημέρωση... δυστυχώς. Πάντως κάποτε θα δοθούν". Πάρτε μας σε μία εβδομάδα" λένε στη μαμά μου όταν παίρνει τηλέφωνο στο ΥΠΕΠΘ. Είμαι σίγουρη ότι όταν θα μου τον δώσουν θα έχω ξεχάσει γιατί μου τον δίνουν. Ομως να σας πω κάτι: δεν τον θέλω πια. Μου τον πήραν οι γονείς μου, για να μειώσουν την απογοήτευσή μου. Απλώς αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να βρίσκουν αμέσως χρήματα για να καλυφθούν τα χρέη και οι ανάγκες των τραπεζιτών και να μη βρίσκουν αυτά τα λίγα που χρειάζεται για να επιβραβεύσουν και εμάς τους μαθητές που κουραστήκαμε για κάτι. Τι επιβραβεύουν τελικά; Και δεν είναι φυσικά ο υπολογιστής, είναι απλώς αυτή η ηθική ικανοποίηση που θα νιώθαμε. Η αίσθηση ότι δεν θα απαξίωναν τον κόπο μας. Πολύ πιθανόν να μην τους ενδιαφέρουν οι δικές μας αγωνίες, οι απογοητεύσεις μας, η ψυχολογίας μας. Κι επειδή το πάθος μου είναι να σχεδιάζω, εγώ τους ευχαριστώ γιατί μου έδωσαν την ευκαιρία να εμπνευστώ και να φτιάξω ένα σκίτσο, το οποίο και σας στέλνω. Ισως τελικά να μην αξίζει με έναν υπολογιστή να εξαγοράσουν την επιείκειά μας».
Ελενα Παπαδημητρίου
μαθήτρια της Γ' τάξης 2ου Γυμνασίου Αιγίου
Comments